Wanneer ik een flinke griep te pakken heb, lig ik een paar dagen voor pampus. Nu kom jij binnen, en vertelt me over een wonderlijk effect van kaneel. Als ik een klein lepeltje daarvan onder mijn tong leg, ben ik binnen een uur van alle klachten af. Lachend – en hoestend – vertel ik je dat ik dat niet geloof. ‘Waarom zou dit niet kunnen werken?’, vraag je me verbaasd. Even denk ik na. Wat weet ik nou eigenlijk van de effecten van kaneel op de menselijke fysiologie? Wellicht prikkelt het chemische stofje cinnamaldehyde bepaalde receptoren in het brein, wat vervolgens een nooit eerder vertoonde boost van het immuunsysteem teweegbrengt. Hoe kan ik nu met zekerheid zeggen dat dit onzin is?
Categorie archieven: Wetenschap
Kutdag
Een kutdag. Af en toe word je wakker met het gevoel dat vandaag hem gewoon eens even niet gaat worden. Geen zin in werk, en al helemaal geen zin in sociaal contact – iedereen kan maar beter zijn bek tegen je houden. Als er dan ook nog eens iets catastrofaals gebeurt (denk aan lauwe koffie of slecht wifi), kun je wel janken.
Wanneer iemand me vertelde over depressie, stelde ik me er altijd zoiets bij voor. Maar dan continu. Iedere dag is gewoon een kutdag. Lijkt me lastig. Als ik dan verhalen hoorde over mensen die zich thuis opsluiten of zich vergrijpen aan drank kon ik dat wel een beetje begrijpen. Je zal maar iedere dag een kutdag hebben. Da’s niet leuk.
De demente ziel
“Geloof je in de ziel?” vroeg de vrouw me terwijl ze in haar thee roerde. Ik wist niet goed wat ik moest antwoorden, want er zijn zoveel verschillende definities in omloop. Sommige mensen hanteren een praktische visie, waarbij de ziel in feite niets meer is dan je verzameling emoties. Anderen gaan zo ver dat zelfs de definitie van de ziel naar wierook ruikt. “Wat is dat, de ziel?” vroeg ik dus maar. “De spirituele en onstoffelijke entiteit die diep vanbinnen je identiteit bepaalt, en die na de dood van jouw stoffelijk lichaam voortbestaat.” Ik begon te vermoeden dat ik te maken had met iemand uit de laatste categorie.
Het wetenschappelijk keurmerk
Ik loop nu dus al weken mijn tanden te poetsen met een bijzondere tandpasta. Van deze tandpasta is namelijk wetenschappelijk bewezen dat het m’n tanden witter maakt, aldus de reclame. Kijk, daar wordt een wetenschapper dus blij van. Ik neem dan wel even aan dat er dubbelblind is gemeten binnen een grote random sample mensen, objectief en streng statistisch is getoetst, en dat de resultaten ter peer-review zijn aangeboden aan onafhankelijke experts.
De illusie van tijd
Terwijl ik sta te wachten op het perfect gekookte eitje (zeven minuten en twintig seconden), sta ik even stil bij het vreemde fenomeen tijd.
Intuïtief gezien is het verlopen van tijd uit te drukken als een soort lijn. Links op de lijn is alles wat al geweest is – het verleden. Aan de rechterkant van de lijn is de toekomst, alles wat nog bepaald moet worden. En in het midden van die lijn staat een héél dun streepje. Dat streepje is het nu. En dat streepje beweegt zich over die lijn, van links naar rechts. Het vervormt als een soort ritssluiting de nog niet gedefinieerde toekomst naar een niet-vervormbaar verleden waar zaken voorgoed bevroren blijven.