In essentie is dood zijn niets om wakker van te liggen. Mark Twain vatte het simpel samen: voor je geboorte ben je vele miljarden jaren niet levend geweest, en daar heb je ook geen last van gehad. Toch is het feit dat dit aardse partijtje op een dag voor je ophoudt terwijl iedereen om je heen doortwittert en –Pokémont voor velen een ongemakkelijk idee. Reden genoeg voor sommigen om hun hoop te vestigen op de wetenschap van de moderne wederopstanding.
Enkele weken geleden liet een 14-jarig meisje zichzelf na haar dood invriezen, in de hoop om in de toekomst weer tot leven te worden gewekt. Zij is daarin niet de enige: het proces van cryopreservatie wordt al met enige regelmaat toegepast door (veelal) rijkelui die ervan overtuigd zijn dat de toekomst op hen zit te wachten.
Moderne resurrectie
Het moge duidelijk zijn dat een bevroren overledene weer tot leven wekken meer omvat dan twee minuutjes in de magnetron. Je zult niet alleen de aangerichte celschade moeten omkeren, maar voornamelijk de communicatie tussen cellen en zenuwen weer moeten hervatten. Het Amerikaanse bedrijf Bioquark plande een moedige eerste poging om dit voor elkaar te krijgen. Wetenschappers richtten hun pijlen op een soort lightversie van dood zijn: hersendood. Wanneer iemand hersendood wordt verklaard, is de schade in het brein en de hersenstam zo groot dat het bewustzijn onherroepelijk verloren is, en zelfstandige ademhaling onmogelijk is.
Middels een project genaamd ReAnima willen wetenschappers proberen om mensen die hersendood zijn een vorm van bewustzijn terug te geven. In hun projectaanvraag staat beschreven dat de onderzoekers twintig hersendode mensen een mix van behandelingen willen geven: stamcelinjecties, stimulatie van het brein met behulp van lasers, en directe elektrische stimulatie van de nervus medianus, een belangrijke zenuwbaan. De wetenschappers hadden als doel om het brein als het ware een kickstart te geven, waardoor mogelijk een minimale vorm van bewustzijn terug zou keren.
Geen herrijzenis
Wellicht teleurstellend voor sommige lezers, maar dit Frankensteiniaanse idee is gestrand bij de ethische commissie. Allereerst konden de proefpersonen vanwege hun gebrek aan hersenactiviteit niet zelf instemmen met deelname. Daarnaast was er nog het risico op een succesvolle afloop van de studie: wat doe je met mensen die eerste zo goed als dood waren, maar nu ineens een minimaal niveau van bewustzijn hebben? De rest van hun leven verplegen?
De ethische problemen rondom deze studie beloven weinig goeds voor onze ingevroren soortgenoten. Nog los van de technische haalbaarheid van resurrectie is het nog maar de vraag hoe ethisch verantwoord het is om mensen na enkele honderden jaren diepvries weer wakker te maken. In een wereld waarin ze geen vrienden en familie meer hebben. Belangrijker nog, ik geloof er niks van dat de toekomstige mensheid zit te wachten op vele duizenden herrezenen op straat. Wat ze in die tijd dan moeten aanvangen met al die ingevroren lichamen weet ik niet, maar ik zou toch geen vissticks meer eten.
Dit artikel werd ook gepubliceerd op Kaf.online.